ببینید | از بالا نبردن جام جلوی دوربین تا بزن و بکوب استقلالی ها در رختکن بخاطر پاداش!

در سطحی ترین لایه تحلیلی، این اقدام ریاکارانه است اما در لایه‌ عمیق تر همه چیز سر جای خود است. اگر خوب نگاه کنیم، صدور مجوز این ریاکاری و بی‌اخلاقی خیلی پیچیده نیست.

انفجار اطلاعات، انفجار شهرت و انفجار سرمایه، این سه ضلع مثلث مخربی است که در یک دیالکتیک خانمان‌افکن مدام خود را بازتولید می‌کنند، منطق این بی‌اخلاقی منطق سرمایه است، هم آن شوآفِ جامِ غم در تمنای شهرت و سرمایه است، هم این سوت و کف زدن برای مکیدن سه برابر از بیت‌المالِ حکومت توتالیتر و سرکوبگر و بوگندو و اخ و پیف!

تعجب نکنید همه چیز با هم هماهنگ است. آنطرف هم وضع به همین منوال است مربی قرمزها هم که این فصل به اندازه تیم های متمول عربی برایش هزینه شده و بساط سورچرانی آرکا و رفقا هم از خزانه حکومت توتالیتر! برقرار است، وقتی تیمش بدترین بازی‌ها را ارائه می‌دهد و با آژان‌کشی و ضرب و زور حریف فانوس بدست‌هایی مثل ملوان و مس می‌شود، ره افسانه می‌زند و خودش را شبیه گاندی می‌کند، که ببینید ما داغداریم، پس پاپیچ بازی خوب و حساب کتاب مالی ما نشوید.

اشتباه نکنید من از آنهایی نیستم که اهمیت فوتبال را نفهمم من می‌دانم که غرور ملی ایرانی‌ها بعد از حماسه ملبورن اصلا قیمت ندارد، من می‌فهمم برد پرتاب دست بیرانوند بعد از مهار پنالتی کریس از برد فاتح و قائم هم بیشتر است، من می‌دانم هم‌طرازی طارمی با مسی و امباپه در لیگ قهرمانان کم از حماسه‌های جنگ ندارد، من اثر اجتماعی شادی دیبالایی شجاعی بعد از حذف النصر سعودی را می‌دانم، من می‌فهمم رقص جام بر دستان فرهاد چه دلی از آبی‌های ایران می‌برد، من درک می‌کنم صعود فولاد در آسیا از معدود بهانه‌های لبخند خوزستان است...

و من می دانم که همه اینها خرج دارد، اینکه خرجش اینقدر هست یا نه فعلا محل بحث ما نیست، اما اینها را گفتم که بدانیم پشت صحنه این تئاترها چه می‌گذرد، بدانیم که این چگواراها و اسطوره‌های مبارزه اینستاگرامی پس پرده بیشتر راکفلرند،من با فوتبال مخالف نیستم، با استحمار مخاطب مخالفم.

در عصر کمّی شدن منزلت، در دنیای سرمایه شدن فالوور، دستگاه تحلیلی خودمان را دربست در اختیار مخدرهای هیجانی قرار ندهیم.